By: Paremeswari Subramaniam
(Principal Assistant Secretary Policy Division)
SUHAKAM

As the world commemorates the 2025 International Day of the World’s Indigenous Peoples on 9 August, the Human Rights Commission of Malaysia (SUHAKAM) joins the global community in reaffirming our commitment to protect the rights, dignity and heritage of Indigenous communities in Malaysia. This year’s theme, “Indigenous Peoples and AI: Defending Rights, Shaping Future”, reminds us that while technology holds promise, it must not deepen existing inequalities.

Land – The Soul of Indigenous Identity

For Malaysia’s Indigenous Peoples, the Orang Asli in Peninsular Malaysia and the native of Sabah and Sarawak, land is not merely a resource. It is the life of their culture, identity and survival. Yet, in 2025, land dispossession continues to uproot communities and erode centuries of heritage.

Despite legal protection in our Constitution, statutory provisions, and Malaysia’s endorsement of the United Nations Declaration on the Rights of Indigenous Peoples (UNDRIP), Indigenous communities continue to struggle for the recognition and protection of their customary territories. Article 26 of UNDRIP affirms that Indigenous Peoples have the right to the lands, territories, and resources which they have traditionally owned, occupied or otherwise used or acquired. Article 27 further obligates states to establish impartial and transparent mechanisms for recognition and adjudication of Indigenous land claims, consistent with their customs, traditions and land tenure systems.

Yet, implementation remains sorely lacking.

The 2013 National Inquiry into the Land Rights of Indigenous Peoples, conducted by SUHAKAM, laid bare these injustices. Over 6,500 Indigenous individuals gave testimony through public consultations across 23 districts, 892 recorded statements and 57 submissions from indigenous organisation, government agencies, and civil society groups. The Inquiry gathered issues revolving land encroachments, forced evictions, and a troubling absence of free, prior and informed consent (FPIC) in development affecting their lands. Eleven years on, the root problems persist.

From Inquiry to Action

Without secure land, Indigenous communities lose access to forests, rivers, food, and spiritual spaces. The impacts extend beyond physical displacement, causing cultural loss, food insecurity, and disempowerment.

Among the Inquiry’s 18 recommendations were recognition of customary rights to land, establishing grievance mechanisms, mandating FPIC, and creating an independent National Commission on Indigenous Peoples.

As of today, much of the report’s spirit remains unfulfilled.

Legal and Policy Gaps Still Persist

Malaysia’s legal framework, including the Aboriginal Peoples Act 1954 and the land codes in Sabah and Sarawak, do not adequately recognise Indigenous native customary land rights (NCR). Key concept such as pemakai menoa,  pulau galau and kawasan rayau, remain unrecognised and uncodified in law. Despite favourable court decisions like Nor Nyawai[1], Sagong Tasi[2] and Adong Kuwau[3], affirming recognition of NCR, the failure to integrate these rulings into administrative procedures has perpetuated legal uncertainty.

Weak Institutions, Weaker Protection

Institutions tasked with safeguarding Indigenous welfare, notably the Department of Orang Asli Development (JAKOA) is underfunded, lack of transparency, and poor coordination between federal and state authorities. Indigenous land claims are frequently delayed, mishandled, or ignored altogether.

Ignoring Consent, Ignoring Rights

One of the most significant findings of the inquiry was the widespread violation of the right to Free, Prior and Informed Consent (FPIC).  Development projects, from  plantations and logging to infrastructure expansion have frequently proceeded without meaningful consultation or community consent.

This undermines Indigenous Peoples’ right to self-determination and violates Malaysia’s commitment under international law, including the UN Declaration on the Rights of Indigenous Peoples (UNDRIP), which mandates the FPIC of indigenous peoples for any project affecting their territories. The consequences are devastating: environmental degradation, cultural erasure, and forced displacement.

AI to Empower, Not to Erase

The denial of land rights has cascading impacts on the right to food, housing, and self-determination. Without land, Indigenous communities loss access to forests, rivers, and resources that are vital for their survival. Climate change, deforestation, and commercial encroachments are further threating traditional food systems and erosion of traditional knowledge, passed down through generations.

As Malaysia embraces digitalisation, it is critical that these technologies are not used to further exclude Indigenous Peoples voices or erase ancestral claims. AI-driven land mapping, and automation in land registries must be designed inclusively, respecting traditional knowledge and community participation. Technology must be harnessed to empower Indigenous communities, to document their histories, protect sacred sites, improve participatory land governance, and preserve culture and languages.

A Call to Action

Over a decade ago, SUHAKAM’s released the National Inquiry Report , its findings remain as relevant and urgent as ever. Despite the Government’s formal acceptance of 17 out of 18 recommendations, progress has been slow and fragmented, reflects a wider lack of political will to place Indigenous rights at the forefront of national priorities.

In commemorating this year’s International Indigenous Peoples Day, SUHAKAM renews it calls for the Government to:

• Develop and implement a comprehensive National Action Plan on Indigenous Rights and enshrine constitutional recognition to safeguard the dignity, identity, and rights of the Indigenous Peoples;
• Establish an Independent National Commission on Indigenous Peoples, as recommended under Recommendation 18 of the National Inquiry, with a mandate to advise on legislation, monitor development, and represent the voices of Indigenous communities;
• Amend Article 153 of the Federal Constitution to explicitly recognise the Orang Asli as equal beneficiaries of constitutional protections and affirmative action measures alongside the Malays and the Natives of Sabah and Sarawak; and
• Harmonise Federal and State-level laws and policies, especially regarding the gazettement and legal protection of ancestral and Indigenous customary lands.

The protection of Indigenous land rights is not a matter of policy convenience, it is a question of justice, dignity, and survival. Governments have a moral and legal duty to safeguard the lands, resources and cultures of Indigenous Peoples, in accordance with international human rights standards. As UNDRIP’s Article 8(2) affirms:  States must prevent and redress any for actions that aims to dispossess Indigenous Peoples of their lands, territories, or resources.

The time for action is now, before more of what is irreplaceable is lost forever.

[1] Nor Nyawai v Borneo Pulp Plantations & Ors.

[2] Sagong Tasi v Selangor State Government

[3] Adong bin Kuwau & Ors v Kerajaan Negeri Johor & Anor

Oleh: Prof Madya Dr Mohd Al Adib Samuri
Pesuruhjaya Kanak-Kanak, SUHAKAM
Pensyarah di Fakulti Pengajian Islam, Universiti Kebangsaan Malaysia

Malaysia sekali lagi dikejutkan dengan kes buli di sekolah, dan lebih memilukan apabila perbuatan tersebut mengakibatkan kehilangan nyawa.

Buli bukan sahaja melibatkan fizikal dan lisan, tetapi turut merangkumi bentuk psikologi dan sosial. Ini termasuklah ejekan, pengasingan daripada rakan sebaya, serta penyebaran aib melalui media sosial.

Buli juga menyebabkan trauma yang mendalam pada diri kanak-kanak yang menjadi mangsa, dan mungkin menjadikan dirinya terasing daripada persekitaran sosialnya.

Walaupun sering dianggap sekadar ‘gurauan’ antara rakan sebaya, buli sebenarnya merupakan satu bentuk penganiayaan, kezaliman, dan penghinaan yang jelas dilarang dalam agama.

Kajian menunjukkan bahawa buli dalam kalangan kanak-kanak memberi kesan langsung terhadap kesihatan mental, pencapaian akademik, dan pembentukan harga diri mangsa.

Perbuatan ini jelas melanggar hak kanak-kanak seperti dalam Konvensyen Mengenai Hak Kanak-Kanak (CRC), yang seiring dengan Akta Kanak-Kanak 2001 bagi melindungi semua kanak-kanak di Malaysia.

Antara hak yang terjejas termasuklah hak untuk hidup dalam keadaan selamat, bebas daripada penderaan dan kezaliman, serta hak untuk dihormati maruahnya.

Namun begitu, apa yang jarang dibincangkan dalam wacana awam ialah bagaimana al-Quran secara konsisten menolak sebarang bentuk penganiayaan, kezaliman, penghinaan dan pencabulan maruah sesama manusia, termasuk terhadap kanak-kanak.

Nilai akhlak yang digariskan oleh al-Quran ini boleh membawa kebaikan kepada seluruh masyarakat, tanpa mengira latar belakang bangsa dan agama mereka.

Dalil al-Quran yang Menolak Buli

Walaupun istilah ‘buli’ tidak disebut secara literal dalam al-Quran, terdapat banyak ayat yang boleh dijadikan asas untuk menolak perbuatan buli seperti ejekan, penghinaan, kezaliman, cercaan, dan penyebaran aib.

Pertama, al-Quran jelas melarang ejekan, penghinaan dan gelaran yang menjatuhkan maruah. Dalam Surah al-Hujurat ayat 11, Allah berfirman:

“Wahai orang-orang yang beriman! Janganlah sesuatu puak (dari kaum lelaki) mencemuh dan merendah-rendahkan puak lelaki yang lain, (kerana) boleh jadi puak yang dicemuhkan itu lebih baik daripada mereka; …dan janganlah setengah kamu menyatakan keaiban setengahnya yang lain; dan janganlah pula kamu panggil-memanggil antara satu dengan yang lain dengan gelaran yang buruk.”

al-Tabari dalam Jami’ al-Bayan fi Tafsir al-Quran mengatakan bahawa larangan ini merujuk kepada gelaran-gelaran yang dibenci oleh orang yang digelar. Sama ada ia berdasarkan latar belakangnya, keaibannya, atau apa sahaja panggilan yang mencetuskan kemarahan.

Kedua, al-Quran melarang penyebaran aib dan fitnah yang sering menjadi elemen utama dalam buli siber. Firman Allah dalam Surah al-Nur ayat 19:

“Sesungguhnya orang yang suka agar perbuatan keji itu tersebar di kalangan orang yang beriman, bagi mereka azab yang pedih di dunia dan di akhirat.”

Menurut Ibn Kathir dalam Tafsir al-Quran al-Azhim, ayat ini merupakan teguran kepada sesiapa yang apabila mendengar sesuatu perkara yang buruk, terus menyebarkannya kepada orang lain. Sedangkan sepatutnya, perkara buruk itu tidak perlu diperbesar-besarkan atau disebarkan.

Dalam era media sosial, sebahagian pelajar sekolah sudah terdedah kepada budaya merakam, menyebar, dan menjadikan aib atau penderitaan rakan sebagai bahan hiburan.

Ini bukan sahaja melanggar hak peribadi kanak-kanak lain, tetapi termasuk dalam kategori perbuatan keji yang ditegah oleh al-Quran.

Ketiga, al-Quran juga mengharamkan perbuatan menyakiti orang lain, sama ada melalui perbuatan mahupun kata-kata.

Perbuatan buli yang menyakitkan emosi atau fizikal pelajar lain dengan sengaja adalah termasuk dalam bentuk kezaliman yang ditegah oleh al-Quran sebagaimana dalam Surah al-Ahzab ayat 58:

“Dan orang yang menyakiti orang mukmin lelaki dan perempuan tanpa kesalahan yang mereka lakukan, maka sesungguhnya mereka telah memikul kesalahan menuduh secara dusta, dan berbuat dosa yang amat nyata.” 

al-Qurtubi dalam al-Jami’ li al-Ahkam al-Quran menyatakan bahawa antara bentuk perbuatan yang menyakiti orang lain ialah dengan memperlekehkan keturunannya, merendahkan pekerjaan yang dilakukannya, atau menyebut sesuatu yang menyakitkan hatinya apabila didengar.

Beliau menegaskan bahawa menyakiti orang lain adalah perbuatan yang diharamkan dalam Islam.

Hormati Kanak-kanak 

Kanak-kanak adalah individu yang sedang membesar. Seperti mana orang dewasa, mereka juga mempunyai hak, martabat, maruah dan kehormatan yang mesti dijaga. 

Tindakan membuli menjejaskan karāmah insāniyyah atau kemuliaan insan yang ada pada diri seseorang. Allah berfirman dalam Surah al-Isra’ ayat 70:

“Dan sesungguhnya Kami telah memuliakan anak-anak Adam…”

Kemuliaan ini termasuk hak untuk dilayan dengan hormat, dihargai, dan bebas daripada penganiayaan oleh rakan sebaya.

Apabila buli dianggap “lumrah sekolah” atau “budaya asrama”, ia bukan sahaja merendahkan nilai insan pada diri kanak-kanak, tetapi turut mencerminkan kegagalan masyarakat dalam mempertahankan hak kanak-kanak.

Pendekatan

Pendekatan menangani buli tidak boleh bersifat reaktif atau terhad kepada tindakan disiplin dan hukuman semata-mata.

Pendekatan hendaklah bersifat menyeluruh, berfokus kepada hak kanak-kanak dan kepentingan terbaik mereka yang mesti diutamakan.

Ia mesti berakar pada pendidikan nilai dan akhlak, penerapan kesedaran agama, penghormatan terhadap hak orang lain, dan pembinaan komuniti sekolah yang selamat dan inklusif.

Guru dan pemimpin pelajar perlu dibekalkan latihan tentang intervensi awal dan pengecaman tanda-tanda buli.

Ibu bapa dan NGO juga perlu dilibatkan dalam program advokasi dan intervensi, di peringkat awal lagi sebelum kejadian buli berlaku.

Di rumah atau di sekolah, kanak-kanak juga perlu dididik secara berterusan bahawa membuli adalah dilarang sepenuhnya dalam agama dan undang-undang.

Kesimpulannya, al-Quran jelas menolak kezaliman seperti buli dan mengangkat maruah manusia.

Prinsip ini seiring dengan hak kanak-kanak untuk dilindungi keselamatan dan martabatnya seperti yang ditekankan dalam CRC, dan wajar dijadikan panduan dalam usaha menangani buli.

19 Jun 2024

Pendidikan adalah salah satu daripada hak asasi manusia daripada lima hak ekonomi, sosial dan kebudayaan yang tersenarai dalam Perisytiharan Hak Asasi Manusia Sejagat (UDHR). Menurut Artikel 26 dalam UDHR, setiap orang itu sepatutnya berhak kepada pendidikan wajib yang percuma, sekurang-kurangnya di peringkat rendah dan asas. Selain itu, hak setiap kanak-kanak untuk menerima pendidikan rendah yang percuma dan wajib ditekankan sekali lagi melalui Artikel 28 dalam Konvensyen mengenai Hak Kanak-Kanak (CRC) yang mana Malaysia telah menjadi Negara Pihak pada 17 Februari 1995. Walau bagaimanapun, Kerajaan Malaysia membuat pengecualian kepada Artikel ini, khususnya terhadap Artikel 28(1)(a) kerana pendidikan peringkat rendah yang wajib dan percuma hanya diberikan kepada kanak-kanak bertaraf warganegara Malaysia sahaja. Hal ini kelihatan bercanggah dengan semangat kesejagatan dan usaha mempromosi prinsip keadilan serta kesaksamaan yang dibawa oleh Artikel 3 dalam Perisytiharan Pendidikan untuk Semua yang mana Malaysia adalah salah satu negara yang berpihak dengannya.

Bersempena dengan Hari Pelarian Sedunia yang ke-50 pada 20 Jun 2024 bagi memperingati ulang tahun Konvensyen Pelarian 1951, Pejabat Pesuruhjaya Kanak-Kanak, Suruhanjaya Hak Asasi Manusia Malaysia (SUHAKAM) ingin membicarakan mengenai hak kanak-kanak pelarian dan tanpa kewarganegaraan di Malaysia.

Sejarah awal pelarian di Malaysia bermula dengan ketibaan pelarian dari Vietnam pada tahun 1975. Serentak dengan ketibaan pelarian dari Vietnam itu, Pejabat Pesuruhjaya Tinggi untuk Pelarian, Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (UNHCR) memulakan operasinya membantu kerajaan Malaysia dalam memberikan perlindungan dan bantuan kepada pelarian Vietnam sebelum mereka ditempatkan di negara ketiga. Sehingga kini, data menunjukkan terdapat seramai 50,000 orang kanak-kanak pelarian tinggal di Malaysia. Malaysia pula masih belum meratifikasi dua konvensyen berkenaan dengan pelarian iaitu Konvensyen Pelarian 1951 dan Protokol mengenai Status Pelarian 1967 serta bukan juga negara ahli kepada Konvensyen Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) berkaitan Status Orang Tanpa Kewarganegaraan 1954 dan Konvensyen mengenai Pengurangan Orang Tanpa Kewarganegaraan 1961.

Selain itu, Akta Imigresen 1996/63 tidak membezakan pelarian, pemohon suaka, individu tanpa kewarganegaraan dan tidak berdokumen kerana ketiadaan rangka undang-undang bagi menangani isu pelarian dan isu individu tanpa kewarganegaraan di Malaysia. Hal ini turut memberikan kesan kepada kanak-kanak pelarian dan tanpa kewarganegaraan yang mana mereka dinafikan atau disekat akses kepada pendidikan.

Dalam memastikan bahawa hak kanak-kanak di Malaysia bersifat inklusif, SUHAKAM bersama rakan kolaborasi yang menjalankan usaha menangani isu kanak-kanak pelarian dan tanpa kewarganegaraan di Malaysia telah melancarkan satu laporan Ringkasan Dasar yang berjudul, “Merealisasikan Hak Pendidikan Kanak-Kanak Pelarian dan Tanpa Kewarganegaraan di Malaysia” pada 7 Disember 2023 di Kuala Lumpur. Laporan ini disediakan hasil daripada konsultasi dengan agensi kerajaan yang berkaitan termasuk dari Sabah dan Sarawak yang bertujuan untuk memahami isu akses pendidikan yang dihadapi oleh kanak-kanak yang terkesan dan menyokong usaha Kerajaan Malaysia dalam memenuhi aspirasi pendidikan kanak-kanak selaras dengan moto Pertubuhan Pendidikan, Sains dan Kebudayaan PBB (UNESCO) iaitu education for all atau pendidikan untuk semua.

Laporan Ringkasan Dasar tersebut menggariskan bahawa walaupun Perkara 12 Perlembagaan Persekutuan yang dibaca bersama dengan Perkara 8 secara prinsipnya menekankan tentang hak kepada pendidikan yang tidak terhad kepada warganegara sahaja, namun undang-undang yang sedia ada iaitu Akta Pendidikan 1996 membataskan kanak- kanak bukan warganegara daripada menerima hak kepada pendidikan. Keadaan ini selanjutnya mewujudkan diskriminasi dalam hak pendidikan kepada kanak-kanak bukan warganegara.

Selain daripada itu, Akta Kanak-Kanak 2001 juga merupakan salah satu usaha untuk melindungi kepentingan terbaik semua kanak-kanak di Malaysia. Pada tahun 2019, Kementerian Pendidikan Malaysia (KPM) telah mewujudkan Dasar Penolakan Sifar yang mana tiada kanak-kanak yang dikecualikan daripada akses kepada pendidikan. Walau bagaimanapun, KPM telah melaksanakan semakan kepada prosedur kemasukan kepada dasar tersebut pada Mac 2022 yang mana dasar tersebut dijelaskan sebagai dasar yang ditujukan kepada kanak-kanak berkeperluan khas sahaja.

Dalam hal ini, SUHAKAM berpandangan bahawa dasar tersebut perlu diperluas semula kepada semua kanak-kanak, termasuklah kanak-kanak pelarian dan tanpa kewarganegaraan tanpa perlu mengehadkannya kepada kanak-kanak berkeperluan khas sahaja. Setakat ini, kanak-kanak pelarian hanya menerima pendidikan tidak formal atau pendidikan alternatif seperti di Alternative Learning Centres (ALC) atau pusat pembelajaran alternatif sahaja. Daripada 34% kanak-kanak pelarian dan tanpa kewarganegaraan yang berdaftar dengan ALC, didapati bahawa sebanyak 2/3 daripadanya tiada akses kepada sebarang bentuk pendidikan. Dalam pada itu, Deklarasi Kuala Lumpur mengenai Hak dan Akses kepada Pendidikan untuk Pelarian yang mana Malaysia telah memberi komitmen terhadapnya pada tahun 2022, menyeru supaya kanak-kanak pelarian turut dimasukkan dalam sistem pendidikan kebangsaan di negara anggota ASEAN. Deklarasi tersebut diwujudkan berpaksikan kepada ayat 100, Surah An-Nisa’ dalam Al-Qur’an yang mana Allah SWT telah berfirman, “Dan barangsiapa berhijrah di jalan Allah, nescaya mereka akan mendapatkan di bumi ini tempat hijrah yang luas dan (rezeki) yang banyak”.

SUHAKAM ingin berkongsi amalan terbaik di negara Thailand yang mempunyai Dasar Pendidikan untuk Semua dan membenarkan semua kanak-kanak tanpa mengira status atau latar belakang untuk menerima pendidikan yang sejagat secara percuma di sekolah awam. Dalam kalangan 95,000 orang pelarian di Thailand, seramai 36% daripadanya adalah kanak-kanak, dan seramai 145,000 orang kanak-kanak pelarian adalah berdaftar di sekolah awam. Kerajaan Thailand turut mempermudah pendaftaran sijil kelahiran rasmi bagi kanak-kanak yang dilahirkan di Thailand tanpa mengira status atau latar belakang mereka melalui Akta Pendaftaran Sivil 2008 sekaligus membolehkan kanak-kanak menerima pendidikan rendah selama 12 tahun secara percuma. Hal ini selaras dengan penekanan Kerajaan Thailand kepada pendidikan wajib kanak-kanak selama sembilan tahun dalam Akta Pendidikan Thailand.

Penemuan utama yang dirakamkan dalam laporan Ringkasan Dasar adalah mengenai jurang dan cabaran kepada akses pendidikan dalam kalangan kanak- kanak pelarian serta tanpa kewarganegaraan iaitu kekangan bahasa, kekangan kewangan dan dana peruntukan bagi pembiayaan pendidikan yang terhad, ketiadaan dokumentasi, infrastruktur yang tidak mencukupi, kekangan undang-undang terutamanya undang-undang berkenaan kewarganegaraan dan kurangnya penglibatan ibu bapa.

Akhir sekali, laporan Ringkasan Dasar tersebut menyediakan tiga syor utama dan cadangan kepada agensi kerajaan yang terlibat iaitu meningkatkan akses pendidikan formal kepada kanak-kanak pelarian dan tanpa kewarganegaraan, berusaha memupuk sistem pendidikan kebangsaan yang lebih inklusif dan berusaha menyediakan bantuan melalui inisiatif pendidikan yang sedia ada.

SUHAKAM berpandangan bahawa pendidikan adalah jalan keluar daripada kitaran kemiskinan, penderaan dan eksploitasi kanak-kanak pelarian dan tanpa kewarganegaran. Hal ini kerana, tanpa pendidikan, golongan kanak-kanak ini tidak berpeluang untuk mengubah masa hadapan seperti berhijrah ke negara ketiga bagi penempatan semula. Justeru, SUHAKAM mengesyorkan agar usaha sama di antara agensi kerajaan khususnya Kementerian Pendidikan Malaysia, Kementerian Dalam Negeri dan badan bukan kerajaan (NGO) dapat dipertingkatkan agar sekolah alternatif yang dijalankan oleh NGO dapat diberikan pengiktirafan yang sewajarnya di samping memberikan kelonggaran kepada golongan kanak-kanak yang terkesan untuk menyertai sekolah awam yang terdapat kekurangan pelajar.

Disediakan oleh Dr. Farah Nini Dusuki, Pesuruhjaya Kanak-Kanak, Suruhanjaya Hak Asasi Manusia Malaysia (SUHAKAM)

https://theedgemalaysia.com/node/681859

(Sept 8): I was an undergraduate student at the University of Malaya when I first heard Suhakam, the Human Rights Commission of Malaysia, being mentioned. The country at that time was going through political turmoil with the sacking of then Deputy Prime Minister Datuk Seri Anwar Ibrahim. Public anger was high, and not surprisingly, the government was experiencing a trust deficit.

Many were critical towards the establishment of Suhakam and eyed it with suspicion. Some questioned its ability to be impartial and devoid of political interference. Hence, it was a surprise that on September 9, 1999, the Malaysian Parliament gazetted the Human Rights Commission of Malaysia Act without any dissent. The speed of the establishment of the Commission was even more surprising, for within six months Malaysia had a fully functioning Commission. As of April 24, 2000 Suruhanjaya Hak Asasi Manusia or Suhakam was established with the appointment of 13 Commissioners. The first chairperson being Tun Musa Hitam who happened to be the person who first mooted the idea of Suhakam in 1994, during his tenure as Malaysia’s representative to the United Nations Commission of Human Rights (UNCHR).

At the time of its establishment, not all segments of society welcomed Suhakam. Even today some still feel that it is a Western-centric institution not compatible with local culture and religious beliefs. However, if we were to look back at the 1990s, it was the decade when the world saw a surge in demand for human rights never seen since the end of World War II. The fall of the Iron Curtain, the end of apartheid in South Africa, the democratisation of Latin America that steadily gave rise to demands of accountability and transparency and the brutality of the Balkan wars that shocked the world with crimes against humanity and genocide, spurred the discourse of human rights globally.

I recall being in Moscow for a semester during the height of the Kosovo war and seeing the rise of toxic nationalism affecting the region first-hand. It was impossible for Malaysia not to be affected as the whole world was gripped by what was happening — the demand for human rights was coming from all corners of the world.

Over the years, Suhakam has proved that it is able to stand its ground albeit with some hiccups here and there. It has worked tirelessly in raising awareness about human rights issues in the country and has been consistent in advocating for the protection of fundamental freedoms. It has collaborated closely with the government in advocating for our national laws to be aligned with international human rights standards. Among the laws that we played a role in are the Employment Act 1955, the Persons with Disability Act 2008 and the Anti-Trafficking and Anti-Smuggling of Migrants Act 2007, to name a few.

In terms of international treaties and conventions, the ratification of the Convention of the Elimination of All Forms of Discrimination Against Women (CEDAW) and the Convention on the Rights of the Child (CRC) are among the most notable, though more work needs to be done on removing reservations and improving implementation.

Being the only independent body able to conduct an investigation into human rights violations signifies the importance of Suhakam for the public, particularly for victims and their families. On average, during the pre-Covid years, Suhakam received more than 1,000 complaints yearly. The cases that have come to Suhakam include police misconduct, custodial deaths, and indigenous land rights. Among the well-known cases are the Wang Kelian report, the national inquiry on indigenous land rights and the public inquiry on forced disappearances.

Hence, it is without doubt that Suhakam is important for the country. By having a National Human Rights Institution (NHRI), it shows the country’s commitment in safeguarding the fundamental rights and freedom of its people. Its seriousness in promoting equality and social justice and accepting the importance of human rights in the development of a fair and inclusive society are important guideposts for the nation.

To me, Suhakam is the product of our time, a much-needed institution to champion and defend the rights of all, but especially more so, the vulnerable and the weak. These past 24 years, we have had several successes and achievements, though it should be noted that assessment can be subjective. Nevertheless, Suhakam’s reaccredited status of ‘A’ by the Global Alliance of National Human Rights Institutions (GANHRI) is proof that we are on the right track. GANHRI is the largest network of NHRIs representing 110 NHRIs and is a trusted partner of the United Nations. While NHRIs are defined by national law the guidelines that set the minimum standards required for an NHRI is known as the Paris Principle.

The work of Suhakam is not easy; it faces many challenges. Malaysia is a diverse country with people of various ethnicities, religions, and cultural backgrounds. This diversity can sometimes lead to tensions and conflicts related to human rights issues, such as religious freedom and minority rights. While not denying the tension and conflict, this does not erase the universality of human rights principles.

Clearly, more effort is needed for Suhakam to engage with all segments of society. This is why the proposed new amendment to the Suhakam Act which is waiting to be tabled to Parliament will further strengthen Suhakam’s role as well as bolster the relationship between Suhakam and Parliament in line with the Belgrade and Paris Principles.

Despite the challenges faced, I envision Suhakam to not only continue playing a crucial role in advocating for human rights in Malaysia but further grow and evolve in tandem with the expansion of human rights issues. The aftermath of the global Covid-19 pandemic has pushed us back. According to the report ‘Unprecedented and Unfinished: Covid-19 and Implications for National and Global Policy’ published by the International Science Council, one critical example is education; lost education is one of the worst consequences of the pandemic, and its effects could be felt until the end of the century.

The World Health Organization foresees that the economic and social disruption caused by the pandemic will put tens of millions of people at risk of falling into extreme poverty. This year, over 122 million more people are facing hunger in the world since 2019 due to the pandemic and war in Ukraine, according to the latest State of Food Security and Nutrition in the World report. This will make the role of human rights in achieving the Sustainable Development Goals even more critical, not to mention the threat of climate change, which is basically threatening our very existence as a species and the future disruption of Artificial Intelligence (AI).

While AI technology can help development it also has the potential to negatively impact human rights, democracy, and the rule of law. The saying goes that we are borrowing the planet from our children but what kind of world are we leaving for them? Post-Covid-19, our youths are becoming more disillusioned and do not see much hope in the future. A 2021 study by Unicef Malaysia showed that 20% of inner-city children have lost interest in schooling and do not plan to return.

So as Suhakam enters adulthood, my hope is that it will reach out to more youths, by working together to address the old and new challenges of human rights for a better future. Including the voices of youths is important if we are to make meaningful and sustainable changes in protecting the rights and dignity of all.

To quote the honourable President Mandela, “For to be free is not merely to cast off one’s chains, but to live in a way that respects and enhances the freedom of others.”

So, with that, I wish Suhakam a happy 24th birthday and may you continue to uphold and protect human rights in Malaysia.

Altaf Deviyati is the Secretary of Suhakam, the Human Rights Commission of Malaysia.